اطلاعات که زیاده ، فقط باید ببینی پیش کدوم اشخاصه .
یعنی اطلاعات در مورد این آلبوم شاید تو ویکی پدیا و جاهای مرسوم دیگه کم باشه، اما نزد خیلی از فن های مایکل محفوظه.
این آهنگ یکی از آهنگ های ممتاز مایکل جکسونه،
متن آهنگ کاملا شخصیه،
احساس تکبر خاصی تو آهنگ در جریانه، مایکل جکسون در اوج افسردگی و بی انگیزه بودن در حرفه کاری به سر می بره اما این حس کاملا پشت ضرب های این آهنگ مخفی شدند و مایکل خودشو یک قهرمان در استدیو پیدا کرده.
انگار یهو فهمیده که اون کسی نیست جز مایکل جکسون! چیزی که قبل از اون خودش متوجه نبوده.
اما می دونه اون دوران تموم شده!
کل آهنگ هم همینو می گه، مایکل جکسون منزوی، داره در مورد مایکل جکسون اسطوره می خونه.
مایکل جکسونی که هیچ نیازی به بزرگنمایی نداشت این بار تا سر حدی از شکستن جلو رفته که خودش به ستوه اومده و از بزرگی و شکست ناپذیر بودن خودش میگه.
مایکل جکسون تنها مونده و فقط هواداراش در کنارش هستند، از رسانه ها و محبوبیت عمومی خبری نیست و این یعنی زنگ خطر! خطر به به و چه چه از سمت یه قشر مشخص و آغاز خود بینی.
اما من از درون معتقدم با تمام فریادی که مایکل داره تو این آهنگ می زنه که من مایکل جکسون هستم، باز هم حتی خودش 50 درصد از عظمت و بزرگی اسم خودش رو حس نکرده.
این آهنگ از نظر مفهومی بسیار شبیه آهنگ " Breaking News " هست، اما مسئله اینکه هر چی جلو تر رفتیم مایکل بیشتر در مورد خودش دچار تردید شد!
از هیستوری شروع کرد به نماد سازی از خودش، تو اینوینسیبل از قدرتش دفاع کرد و در آخر مستقیم از خودش خوند.
مایکل جکسون حقیقت رو بیان می کنه، هیچ کس نمی تونه منو لمس کنه، هیچ کس نمی تونه به من برسه، اما در پس این جملات واقعیتی وجود داره که دیگه حتی دست مایکل جکسون هم به مایکل جکسون نمی رسید! و این دقیقا یعنی به وجود اومدن این آهنگ!
میکس و تنظیم آهنگ به طرز وحشتناکی خوبه. اما یک حقیقت در مورد میکس صدای ووکال مایکل در طول این آلبوم وجود داره، اینکه میکس صدای مایکل خشک تر از همیشه ست و نرمی شو از دست داده، نظر شخصی من اینکه به آلبوم لطمه نزده و در و تخته با هم جور شدن اما به مایکل جکسون لطمه زده!
تو این آهنگ خبر زیادی از المان های قدیمی مایکلی نیست. یه انقلاب در راهه و جایگزین کردن مایکل هزاره سوم و قرن بیست و یکم با چیزی که قبل از این بود و دیگه دست نیافتنی به نظر می رسه.
مایکل تو آلبوم اینوینسیبل یکم زیادی تکنیکی شد و نت های دیگه ای از صداشو به نمایش گذاشت و این از بعد احساسی صداش کم کرد. مایکل جکسون یک مایکل جکسون الکتریکی شده! که کاور این آلبوم هم خودش نمایانگر نیمه جدید و الکتریکی و سال 2000 مایکله.
در مورد این آهنگ می شه به آهنگ زیبای Xscape هم اشاره کرد، به نظر ایده ریتم ها از یه نقطه اومده و در دل خودش اون آهنگ هم نهفته.
رپر این آهنگ عالیه! خیلی عالی تر از رپر های شماره یک اون سال و این باز هم یعنی قدرت نهفته مایکل جکسون در انتخاب و مدیریت.
از نظر من، بارزترین و مشخص ترین ویژگی آهنگ های این آلبوم، فاصله های بکار رفته تو این آلبوم هستند.
این امر باعث شده که قسمت های کر همه آهنگ ها عالی به نظر برسند.
آلبوم اینوینسبل رو من
بزرگترین آلبوم ریمیکس مایکل جکسون نه از آهنگ ها بلکه از کاراکتر مایکل جکسون می دونم.
مایکل سعی کرد تمام دوره ی هنری خودشو به گونه ای جدید معرفی کنه.
پرایوسی و اسکریم ،
تریلر و تریتند
کرای و هیل د وورد
دونت واک ا وی و شیز آت آف مای لایف و خیلی های دیگه.
برای آهنگ های این آلبوم از حرفه قدیمی تر مایکل مثال زیاد هست.
خود ویدئوی You Rock My Wolrd روی هم ریخته شده ی چندین و جند ویدئوی مایکل جکسونه.
این آهنگ ارزش اینو داره که بیشنی و همین طور در موردش بنوسی، قوی بودنش از حس ادراک موسیقیایی عوام و خیلی از ما ها بیشتره و باعث دوگانگی افراد تو این آلبوم و این آهنگ میشه!
این آهنگ به طرز عجیبی جدید می مونه و کهنه نمی شه و انقدر روش کار شده که اگر بار 1001 ام با دقت گوشش کنید صداهای جدید کشف می کنید!
متاسفانه مایکل با تمام فریادش خودش نمی دونه که چقدر تو این آهنگ خوبه! نمی دونه که بیشتر از 10 سال بعد که زنده نیست و این آهنگ تو تک تک سلول های مجرای شنوایی طرفدارهای اینوینسیبل نفوذ میکنه.
و باعث زمزمه یک فن قدیمی میشه که می گه :
تو واقعا شکست ناپذیری، نیازی به دفاع نیست.